Hakuna Matata

Jambo!

Een nieuw verslag vanuit Camp Tanga, een heerlijke plek aan de noordoostkust van Tanzania! Mijn oorspronkelijke blogsite, Reismee, ligt er tot mijn verdriet al een ruime week uit met een storing. Vandaar deze alternatieve oplossing. Als Reismee het weer doet, zal ik mijn verhaal ook daar plaatsen. Dit verhaal rondde ik afgelopen woensdag af en is dus niet helemaal up to date.

Vier weken geleden kwamen we hier aan, op donderdag, na een lange dag in de bus. De eerste nacht op het kamp was gelijk m'n beroerdste: een nare oorontsteking hield me uit m'n slaap.

De volgende ochtend, vrijdag, kregen we een introductie op de school waar we deze weken werken. De kinderen reageerden aanvankelijk wat verlegen op ons (wat een contrast met de Benineze kinderen die gelijk volledige spreekkoren op je afvuren) maar kwamen na een tijdje steeds dichterbij. Uiteindelijk heeft een aantal kinderen ons zelfs een zang- en dansoptreden gegeven, het Tanzaniaanse volkslied inclusief, dat ze speciaal voor ons hadden ingestudeerd. We hebben ervan genoten!

Ook werden we rondgeleid op het terrein. We bekeken de klaslokalen, de meeste niet al te groot en in slechte staat. We lieten ons vertellen dat daarin soms 120 kinderen les krijgen, zittend op de grond en drie lesboeken delend. Genoeg werk aan de winkel dus, dat was wel duidelijk.

Om twee uur die middag, op het heetst van de dag, lieten we ons uitdagen tot een pot voetbal tegen de locals op het veld achter ons kamp. Daar kon ik natuurlijk onmogelijk níét op ingaan. Ik voetbalde met de jongens terwijl de meiden langs de lijn klapspelletjes speelden met de dorpskinders. Wij vrijwilligers kregen een paar locals omdat we ze anders geen partij zouden bieden.. We kwamen toch 1-0 achter, maar niet lang daarna had ikzelf de eer gelijk te maken en vervolgens ook de 2-1 te scoren, vraag niet hoe. Na rust vielen er aan beide kanten meer doelpunten, ik maakte er nog één, en uiteindelijk wonnen we geloof ik met 7-4. Een roemrijke wedstrijd voor mij dus, waar men het hier af en toe nog over heeft, al heb ik eerlijk waar geen idee hoe ik in staat was drie keer de bal in het net te leggen. Meer geluk dan wijsheid vermoed ik zelf, maar ach, ik zit er niet mee! En tenslotte, ook niet onbelangrijk, mijn linkerknie heeft deze eerste serieuze test fantastisch doorstaan :)

Zaterdagochtend stond ik met Nick en Simon - die zingen samen trouwens ook best leuk ;p - om zes uur op om een balletje te trappen op het veld. Genieten! Later die ochtend gingen we het stadscentrum van Tanga in voor een aantal praktische zaken, denk aan het regelen van locale simkaarten, het bezoeken van de bank, (super)markt, internetcafe en tenslotte de dokter voor mijn oor. Tijdens mijn doktersbezoek moest de groep wachten in de bus, ik voelde me daar een beetje lullig over en bedankte bij terugkomst de rest voor hun geduld. Later die middag liet Jonny me zijn dagboek lezen: 'Eva had to visit the doctor for her ear. It took a while, but that didn't matter, because we love her'. Lief he :) We zijn een hechte groep. Diezelfde zaterdag hebben we een geweldige nacht met elkaar gehad op het kamp, waardoor we elkaar nog beter leerden kennen. Verder zal ik daar niet over uitweiden ;)

Zondag hadden we een chilldag aan de rivier en maandag begon het werk. Even een indruk van een normale week op het kamp:
Van maandag tot vrijdag werken we op een school, waar we met verschillende projecten bezig zijn: we bouwen toiletten, reparen vloeren en muren van klaslokalen en zetten schoolbanken in elkaar. Dat laatste project, de schoolbanken, is overigens inmiddels afgerond.

Elke ochtend staan we tussen zeven en half acht op voor een ontbijt. Om half negen gaan we richting de school, dat is op een half uur lopen van het kamp. We werken tot half één en krijgen dan terplekke een heerlijke warme lunch waar ik doorgaans onverantwoord veel van eet. We hervatten het werk om half twee, en tussen half vier en vier lopen we terug naar het kamp. Als we dan eenmaal 'thuis' zijn, begeven we ons massaal richting douches, beplakt met cement en zweet als we zijn na een dag werken. Daarna doet iedereen iets voor zichzelf; lezen, schrijven, een kaartspel of kleren wassen. Rond zevenen eten we met elkaar. Na het eten bespreken en noteren we de vorderingen van de werkdag en stellen doelen voor de dag erop. Op maandag en donderdag krijgen we aansluitend swahililes. Tenslotte zingen we dan ons kamplied, in het swahili uiteraard! Doordeweeks gaan we meestal relatief vroeg naar bed, in het weekend compenseren we dat met plezier.

Het kamp is, zoals ik al zei, een heerlijke plek. Vanaf de banken in de centrale plek kijken we uit over de oceaan, die met haar wind ook voor verkoeling zorgt op het kamp. Op die centrale plek bevindt zich ook een bar met chocola, cola en kilimanjaro-bier :) Verwend worden we! Al voelt het voor collega's die rechtstreeks van hun comfortabele thuis komen misschien niet zo, ik geniet van de luxe hier! Er is een wc die functioneert en een douche waar water uitkomt. Dat dat water koud is, merk ik nauwelijks meer op. Onze tenten worden wekelijks schoongemaakt en bevatten bedden met elk een klamboe. 's Ochtends staat een uitgebreid ontbijt klaar en 's middags en 's avonds wordt er een heerlijke warme maaltijd voor ons bereid met vers fruit toe. Het enige wat we zelf doen, is het wassen van onze kleren en het afwassen van de borden na het eten. Geld geven we nauwelijks uit omdat we hier alles hebben. Is dat een prima leven of is dat een prima leven?! Hakuna matata dus, no worries :)

Een heel team aan medewerkers maakt ons verblijf hier zo aangenaam mogelijk, met de betrokken manager Eustace als vaderfiguur. Elke bespreking neemt hij een rustig minuten de tijd om ons opnieuw te vertellen dat we echt naar hem toe moeten komen als er iets is, dat alle problemen op te lossen zijn, als we er maar niet mee blijven rondlopen etc etc. De goede man. En dan Eliphas, mister Happiness, vorige week dertig geworden. Hij brengt de meeste tijd met ons door: hij helpt ons met de projecten, geeft ons de swahililessen, neemt ons mee de stad in en feest met ons de zaterdagnachten. Deze twee figuren vormen een topduo voor onze groep.

Interessante WK-wedstrijden kijken we in het dorpje op een mini-tv'tje van een aardige dorpsbewoner die zijn tv gedurende het WK buiten heeft staan. Daar komt het hele dorp op af. En omdat Tanzania zelf weinig uithaalt in het mondiale voetbal (ze hebben zich geloof ik nog nooit voor een WK geplaatst), juicht men hier bij ieder doelpunt alsof ze zojuist zelf die beker hebben gewonnen. Het levert een leuk sfeertje op, daar met z'n allen joelend op rieten matten terwijl we de muggen van ons af slaan.

Aan het eind de eerste werkweek stond de komst van mama, Daan en Kiki op het programma! De veertiende mocht ik tegen zessen eindelijk naar het busstation om mama en Daan te halen. Met een kapotte bus waren ze onderweg al getrakteerd op hun eerste Afrikaanse avontuur. Met wat vertraging arriveerden ze uiteindelijk toch in Tanga. Het kostte nog even moeite ze te vinden in de bussenchaos, ook omdat mama's beschrijving van de bus een klein beetje te wensen overliet ;) De bus wad niet roze maar donkerpaars en de maatschappij was niet Nimbus maar Simba, he mam? ;p
Maar wat was het heerlijk om ze weer te zien, wat een mooi moment. Man, wat had ik daar naar uitgekeken.

We aten samen bij TICC, de plek waar zij in een Bungalow zouden overnachten. Daarna ging ik terug naar het kamp om met de groep een nacht te gaan stappen. Zondag kwamen mama en Daan naar het kamp. We wandelden wat rond in de omgeving en maakten plannen voor de rest van de week.

Maandagochtend gingen we op de fiets (!) naar de grotten en kregen daar een rondleiding. De hele wereld was met een beetje creativiteit in de vormen van de grot terug te vinden, van de Kilimanjaro en het vrijheidsbeeld tot de menselijke geslachtsorganen.

Toen, terug in de stad, was het langverwachte moment daar van het weerzien met Kiek! Opnieuw een prachtig moment, ik houd het maar met moeite droog als ik eraan terugdenk.. ;)
We gingen met elkaar terug naar TICC, lunchten en kletsten er en zwommen in de rivier. 's Avonds aten we in de stad. Toen we verderop nog even de laatste minuten van Duitsland - Portugal op groot scherm keken, liepen we per toeval onze taxichauffeur tegen het lijf. Waren we meteen van vervoer terug voorzien!

De volgende ochtend vetrokken we al vroeg met onze gidsen naar de Usumbara Mountains. We beklommen de jungle-achtige bergen in een lange wandeltocht waar geen einde aan leek te komen. Dat kwam er uiteindelijk toch, toen we arriveerden in ons schattige verlaten hotelletje in een klein dorpje. Die middag trokken we er nog een keer op uit, Kiki en ik stonden onszelf toe ditmaal wel in te gaan op het aanbod ons in de Jeep te laten brengen. We zagen een theeplantage en een vlindertuin, waar de schatjes van kinderen meer onze aandacht trokken dan die vlinders zelf.
Na de avondmaaltijd in het hotelletje trokken we nog eenmaal de donkere jungle in op zoek naar kameleons. De beesten waren niet eenvoudig te vinden, maar laat dat nou net het kenmerk van de kameleon zijn. Toen we de moed dreigden op te geven, vonden we er een, en daarna nog een paar. Opvallend hoe tam de diertjes zijn. Geheel stoïcijns lieten ze zich oppakken en op mijn arm zetten, waar ze zelfs nog wat rondwandelden voor de show. Het zouden geschikte huisdieren zijn! Terug bij het hotel stookten we een kampvuur en wisselden we kampvuurliederen uit met Saidi, een van de gidsen.

Woensdagochtend startten we na 't ontbijt de laatste klim voor een uitzichtspunt. Daarna daalden we af voor de watervallen. Onderweg liepen we langs een bordje dat Botanische tuinen moest aankondigen, terwijl hetgeen zich daarachter bevond bijzonder weinig weg had van Botanische tuinen. Ach, ik geef ze gelijk ook, die woorden alleen al, 'Botanische tuinen', geven natuurlijk toch wat extra schijnbare diepgang aan je programma. De watervallen stelden overigens niet teleur!

Toen nog redelijk op schema begonnen we na de lunch aan de terugtocht. Die werd echter al verrassend snel onderbroken. Een grote petroleumwagen was dwars op de weg vast komen te zitten in de modder. De chauffeur was nergens te bekennen. Alleen héél schuin met twee wielen tegen de helling zouden we nét kunnen passeren. Maar onze Jeep had het niet makkelijk zich in de blubber staande te houden. Met takken bouwden we een opritje en uiteindelijk, na vele mislukte pogingen, lukte het onze chauffeur de auto erlangs te krijgen. We konden de weg naar Tanga vervolgen!

Net op tijd waren we terug om na een snelle maaltijd op het kamp de wedstrijd Nederland - Australië te kijken met de groep (waarvan zeven Australiërs :)). Wat een heerlijke wedstrijd! En toch ook wel heel fijn dat we wonnen, anders had ik me niet meer op het kamp kunnen vertonen ;)

Donderdagochtend liepen we met de groep mee naar het project. Ik liet mama, Kiki en Daan zien waar wij elke dag aan werken tot de blaren op onze handen staan. Ondanks die blaren, want dat is niet overdreven, vind ik het werk mooi om te doen. Het is af en toe fysiek best zwaar, maar het direct zichtbare resultaat geeft veel voldoening. We zien hoe er behoefte is aan de voorzieningen waar we aan bezig zijn, we weten dat we met elke gemaakte schoolbank weer drie kinderen aan een zit- en schrijfplek helpen. De werkmethode en hulpmiddelen die we gebruiken zijn heel basic, want wat wil je, er zijn geen machines en voor het bouwen van toiletten hebben we geen ikea-stappenplan. We gaan te werk met scheppen, hamers en zagen en mixen cement met zand en water voor het verstevigen van de muren. Het heeft wel wat, vind ik.

Na die korte bezichtiging van het project lieten we ons afzetten op het vertrekpunt voor een snorkeltour! We voeren een eind met de boot, snorkelden rond een mooi groot wrak en voeren verder, tot er ineens een onwerkelijk mooie, witte zandbank opdoemde in de helderblauwe watermassa. Dat was echt bijzonder mooi. Onze gidsen creëerden er wat schaduw met behulp van een zeil op palen. We zwommen rond het mini-eilandje, lunchten onder de geïmproviseerde parasol en wandelden er wat rond voor zover mogelijk. Daarna vervolgden we de snorkeltrip. Na afloop aten we uitgebreid bij een hele leuke pizzeria. Het was al weer de laatste avond samen, omdat ik vrijdagochtend vroeg met de groep zou vertrekken naar Zanzibar. Mama, Daan en Kiki zouden terug richting Moshi gaan om daar voor vertrek nog een supergave driedaagse safari te doen. Na het eten gingen we met elkaar terug naar het kamp en moesten daar afscheid nemen.. Dat viel niet mee, wat op zich een goed teken is. We hebben hele fijne dagen met elkaar gehad en gelukkig hoef ik ze nu niet heel lang meer te missen. Met mooie herinneringen aan die week kon ik me weer gaan focussen op de groep, de mensen die nog anderhalve maand mijn familie en vrienden moesten vervangen. En dat eerst maar eens op Zanzibar.

Vrijdagochtend dus om vijf uur ontbijt om om half zes de taxi te pakken naar het busstation, voor de bus maar Dar es Salaam, voor de boot naar Stone Town, de hoofdstad van Zanzibar. En volledige dag reizen, maar dan heb je ook wat. Zanzibar is een fantastische plek. We installeerden ons in ons hotel en aten in de stad. Ondanks het feit dat ik genoot van alle nieuwe indrukken, voelde ik me niet helemaal lekker. Mijn oorontsteking was teruggekomen en bezorgde me veel pijn. Ik had die avond totaal geen eetlust en dat overkomt me niet vaak. Een fatsoenlijke nacht deed me goed.

De dag erop begonnen we met Zanzibars beroemde spice tour, waarin we kennis maakten met allerlei kruiden en specerijen die Zanzibar rijk is: kruidnagel, kaneel, stervrucht, lychee, de lippenstifvrucht, thee, koffie en noem maar op. Tenslotte werden we overladen met hoeden, ringen, stropdassen, armbanden, kettingen en tassen die ze voor ons gemaakt hadden van van die sterke bamboeslierten. 's Middags werden we rondgeleid in Stone Town zelf en gaven we ons geld uit op de markten. Tot frustratie van m'n collega's was ik onverslaanbaar in onze afdingcompetities :)

Aan het eind van de middag zagen we voor het eerst een van Zanzibars stranden! 's Avonds hebben we leuk gegeten boven het water en zijn vervolgens met een deel van de groep uit geweest. Dat laatste was enigszins dubieus, we betaalden de dubbele prijs omdat we buitenlanders zijn (ik probeerde nog vol te houden uit Zanzibar te komen maar daar trapten ze niet in) en we bleken op een of ander filmfestival te zijn. Achja, wij hebben er zelf een leuk feestje gebouwd!

De volgende ochtend was het weer vroeg opstaan geblazen voor het zwemmen met dolfijnen. Daaraan vooraf ging overigens een heftige boottocht wat met menig kater geen opperbeste combinatie bleek ;) Maar de dolfijnen lieten zich gelukkig zien en hoewel ik de pech had in de trage boot te zitten waardoor wij niet meer de kans hadden echt tussen ze in te zwemmen, ik vond het vet.

Eenmaal terug op het droge, toen onze arme maagjes weer enigszins in positie waren en gevuld met een lunch, gingen we in de bus naar ons volgende hotel, direct aan het strand. Een hele mooie plek, bepaald geen straf daar te zijn. Binnen een paar minuten hadden wij ons allemaal op een rijtje op onze handdoekjes op het strand geïnstalleerd, en kwamen daar de rest van de dag niet meer af.

De dag daarop was onze laatste dag en ook een chilldag. Met de helft van de groep slenterden we nog wat over het strand en het marktje. We waren gewaarschuwd voor de zogenaamde beach boys, en hoewel we aanvankelijk onderling wat cynisch waren over die waarschuwing, begrepen we nu waar hij op sloeg. Je hoefde geen stap te zetten of er werd behalve alle mogelijke koopwaar en uitstapjes ook 'nice things to smoke' aangeboden, opgedrongen bijna. Maar wij, keurig als we zijn, hebben al niet eens een enkele sigarettenroker in de groep. We zullen ze wel teleurgesteld hebben.

Dinsdag reisden we terug, het kostten ons veertien uur. De boottocht was weer zo misselijkmakend dat een vrouw voor ons in paniek raakte en je je op weg naar het dek voor frisse lucht een weg moest banen door de brakende medepassagiers. Geen pretje, zeg maar. Rond zessen die avond waren we terug op het kamp. Het was fijn om weer thuis te zijn!

Woensdag hervatten we het werk en begon voor mij een kleine dip. Nu Zanzibar voorbij was had ik ineens de gelenheid terug te verlangen naar de tijd dat Kiek, mam en Daan er nog waren. Die dip was gelukkig maar van korte duur. Vrijdag hadden we een bijzondere werkdag: we gingen niet naar de school, maar gingen 's ochtends met de mama's uit het dorp en grote hakmessen op pad om takken te verzamelen voor het vuur om op te koken. Vlak voor de lunch maakten we geheel per toeval de geboorte van een geitje mee. Dat was gaaf. 's Middags mochten we de mama's helpen met het bereiden van locale specialiteiten op deegbasis. Was een leuk dagje!

Zaterdagochtend zijn we weer de stad ingegaan, en 's Avonds opnieuw om er wat clubs onveilig te maken. Zondag dus niet te veel activiteit. Zondagavond kregen we te horen dat de geplande tweeweekse trip naar Kenia niet door kan gaan. Het is er op 't moment te gevaarlijk. Dat was wel even balen, maar het alternatief in Tanzania schijnt ook vet.

Maandagochtend hebben we afscheid genomen van Lizzy, Rachel en Marijn, hun periode hier zat er al op.. We missen ze! Met het vertrek van Marijn ben ik dus weer de enige kaaskop hier. Dit weekend schijnen er overigens nieuwe te arriveren, ben benieuwd..!

Zo, dan zijn jullie weer een klein op de hoogte van mijn avonturen, 9000 km bij jullie vandaan.. ;) Nog maar 3,5 week voor ik weer naar huis kom.. Een gek idee, maar ik kijk er soms best wel een beetje naar uit. Desalniettemin geniet ik zeer van mijn laatste beetje Afrika (voorlopig)!

Liefs!